Tarih boyunca yüce Türk milletinde bayrak sevgisi doruklardadır. Milli sembolümüz olan Türk bayrağı kanımızdır, şanımızdır, canımızdır. Kırmızı rengini kanımızdan, gururla dalgalanmasını şanımızdan, beyaz rengini asaletimizden – dünya durdukça yaşayacak benliğimizden, kimliğimizden almıştır. Bu sevgi hiçbir sevgiye benzemez. Bayrak ve İstiklal Marşı iç içe girmiş yüce bir kavram. Birbirlerinden ayrılmaz. Bizi birliğimize, dirliğimize döndürür. Nerede duyarsak huşu içinde kendimizden geçerek dinleriz.
Geçenlerde Beşikdüzünde, TOKİ evlerinin bahçesinde, küçücük bir bayrak gördüm. Misafirliğe gelen bir ihtiyarın davranışı dikkatimi çekti. İhtiyar, küçücük bayrağın başında iki rekat namaz kıldı. Sonra bayrağın başında uzun uzun dua etti. Bence bayrağın başında dua okuyan ilk kişiydi. Sonuna kadar bekledim. Dua sonunda sakalına sıvazlayan ihtiyar, görevini yapmış olmanın huzuru içinde yoluna devam etmek istedi. Başka dünyalardan gelmiş gibi donmuş kalmıştım. Koşup ellerini öpmek istedim. Öptürmedi. Duada ne okuduğunu sordum. “Beni bağışla Amca, duada ne okudunuz?” diye sordum. “Önce Allahım, bu bayrağı başımızdan eksik etme. Yüce Allahım, sonra bizi Türk milleti, İslam ümmeti olarak Peygamberimizin bayrağının altında toplamamızı nasip ve müyesser eyle Yarabbi, dedim” İhtiyarın yüzünden nur damlıyordu.
Kendisini bırakmadım. Uzun uzun sohbet ettik. Plevne kahramanı Gazi Osman Paşa’nın soyundanmış. 10 sene önce 24 yaşındaki oğlunu Mardin’de şehit vermiş.
Nur yüzlü ihtiyar gece rüyalarıma girdi. Şehit yeğenimin alnından öpüyordu.
Binlerce kez ellerini öpemediğim için hala pişmanım.
İşte bizde katıksız bayrak sevgisi bu.
Allah uzun ömürler versin, Ulu insan.
Bayrağınla çok yaşa emi…
