Beş – altı yaşlarında idim. Ağustos böceği yakalamaya çıkmıştık. Nedense yanan, sönen böcekler ilgimizi çekmişti. Daha sonra oyunu böcek yakalama şekline çevir miştik Ama ne yazık ki; yakaladığımız böcekler – eskisi gibi – yanıp sönmüyor, kısa zamanda ölüyordu. Gece yarısı olmak üzereydi. Sevgili annemin tatlı sesini duymazlıktan geliyorduk. Sabahları erken kalkma sorunumuz yoktu. Geç saatlere kadar oynardık. Bir ara kendimizi köyün en yüksek tepesinde, Hacısalihoğlu’nun Kayasında bulmuştuk. Aman Allahım! O ne güzel bir manzara idi. Beşikten bir dağın eteğinde çok daha büyük, yanan, ama sönmeyen böcekler vardı.
Elektiriği ilk kez o akşam görmüştüm. Burası Beşikdüzü idi. Köy Enstitüsü çevreye cennet güzelliği kazandırmıştı. Bilgiye ve ışığa hasret gönlümü o gece Beşikdüzü’ne kaptırmıştım. Beşikdüzü sevdası bir başka sevda … İnsanı sarar, sarmalar, başka dünyalara götürür. Öyle bir sevda ki; olumsuzlukları dahi kolaylayan, cilalı bir maden parlaklığı gibi sunan bir sevda. O gün, bugün aynı tazelikte bir sevda…
O yumağı açmak, içinden bir koza kurdu gibi çıkmak mümkün değil. Memleketimden ayrı kaldığım yıllarıma acıyorum. Beni bu Beşikdüzü sevdası öldürecek. Nerede bir olumsuz olay görsem, yaşasam bu manzara bu güzel ilçeme yakışmıyor derim. Nerede bir başarı, bir tatlı söz duysam, ayakta alkışlarım.
Beşikdüzü’nün tarihiyle, kültürüyle örtüşen her olumlu olayın içinde olmak isterim. İlçemiz son yıllarda gözleri kamaştıran parlaklığını kaybetse bile; eski ışıklarıyle hatırlandığı günlerin – yüzü suyu hürmetine – yine sevgimiz doruklardadır.
Eskimeyen sevgi ve saygılarımla…
