ANILARDAN BİR DAMLA

Hayatımın en ilginç, en güzel anılarını Gümüşhane’de yaşadım. Gümüşhane Lisesi’ne sürgün gitmiştim. Yeni okulumda başarılı öğrenciler arasındaydım. Bir yandan da güreşe merak salmıştım. Milli güreşçi olan beden eğitimi öğretmenimiz beni özel olarak çalıştırıyordu. Beni teşvik ediyordu.

19 Mayıs törenlerinde öğretmen okulu ile güreş müsabakamız vardı. Ben 57 kiloda güreşiyorum. O yıl öğretmen okulunda çok başarılı, sonraların milli güreşçisi A.Ulusoy adında bir öğrenci var. O da gündüzlü. Aynı evde kalıyoruz. Devamlı antrenman yapıyoruz. İkimiz de aynı oyunları biliyoruz. Antrenmanlarda bile birbirimizi yenemiyoruz. Kendi aramızda anlaştık. Yine berabere kalacağız. Durumu öğretmenime anlattım. Bütün oyunları biliyoruz. Yine berabere kalırız dedim.  Öğretmenimiz çok kızdı. “Ne demek. Niçin berabere ?..Ben sana onun bilmediği bir oyun öğretirim. Onu yenmezsen gözüme görünme” dedi.

Ne yapacağımı şaşırmıştım. Acaba arkadaşıma haber vermelimiydim! Öğretmenimden korktuğum için arkadaşıma söyleyemedim. İçim içime sığmıyordu. Nihayet gün geldi çattı. Güreşler bayram günü valiliğin önünde yapılacaktı. Mindere çıktığımda dizlerimin bağı çözülür gibi oldu. Güreş başladı. Lise öğrencileri durmadan beni teşvik ediyor, bağırıyorlardı.

O yıllarda güreş üç devreli idi. İlk iki devrede rakibimi oyalama yoluna gittim. Son devrenin son dakikasına geldim. Ya Allah deyip daldım. Rakibim boyunduruk vurmada geç kaldı. Yeni öğrendiğim, yüzlerce kez provasını yaptığım oyunla arkadaşımı sırt üstü düşürdüm. Ortalık alkıştan inliyordu. Acaba sevinsem mi? Sevinmesem mi? Şaşkınım.

O akşam arkadaşım beni eve almadı. Diğer arkadaşlarımın evinde, sabahladım. Arkadaşım sonraların milli güreşçisi oldu. Ben milli olamadım. Son yıllarda bana her rastladığında : Ulan puşt… O oyunu nerede öğrendin, derdi.

Rahmetli, milli güreşçi geçen sene Azrail’e yenildi. Mekanı cennet olsun. Allah gani gani rahmet eylesin…