Görele Lisesi’nde dört sene çalıştım. Öğretmenler arasında çok seviliyordum. Genç, ülkücü, çok dürüst bir müdürümüz vardı: Mehmet Toluç. Şimdi sağ mı, değil mi, bilmiyorum. Allah uzun ömürler versin. Çok iyi insandı.
Üç sene beraber çalıştık. Sene sonlarında veda geceleri düzenliyordum. Piyes yazar, sahneye kordum. Her zaman teşvik etti, destek verdi.
Bayramlarda sunuculuk yapıyordum. Görele’de yaşadığım ilginç bir olayı sizlerle paylaşmak istiyorum. Giresun’da çok sert mizaçlı general vali vardı. Yüzü hiç gülmezdi. Kaşları her zaman çatıktı. Görele’nin dahilinde Çatakkırı’nda bir okulun açılış töreni var. Kaymakam bey beni üç gün önce açılacak okula gönderdi. “Aman Hocam! Sana güveniyorum. İyice hazırlan” dedi. Tam bir askeri teftiş gibi. Yol kenarındaki ağaçları dahi boyadık. Hiçbir olayı şansla bırakmadık. Tören büyük bir coşku ile başladı. Nihayet kurdelayı Vali Paşa’ya kestirdik. Töreni şiirlerle süslüyordum. Sesim gür ve etkileyiciydi.
Nihayet tören bitti. İkramlar başladı. Konuklara etli pilav ve ayran sunuyorduk. Vali Beyin masası ayrıcalıklı idi.
Vali Bey bir-iki lokma alınca, bir el işaretiyle kaymakamı yanına çağırdı. “Sen nasıl idarecisin. Yönettiğin personeli tanımıyorsun. Kaymakam şaşırdı. Ne diyeceğini bilemedi. Vali Bey devam etti: “Bu ne biçim idareciliktir. Bu kadar başarılı bir sunucuyu, bunca süper öğretmeni bu dağ başında nasıl çalıştırıyorsun!
Kaymakam: “Efendim. Murat Hocam buranın öğretmeni değil. Kanal 6’da da sunuculuk yapıyor” dedi. Valinin yüzü ilk defa güldü.
Murat Hocam, dedi. Şöyle gel, benim masama. Biraz sohbet edelim.
Geldim. Teşekkür etti: “Bir sorunun olursa kapımı çalmadan içeri girme hakkın var” dedi. “Ben böyleyim ama, yüzü güleç insanları çok severim.”dedi. Geçen sene ölmüş. Mekanı cennet olsun…
