Dört yıl çalıştığım Pazarcık Lisesi yıkılınca ağladım. Sesimin dört yıl salonlarında yankılandığını düşününce ağladım. Orada yetişen onlarca bürokratın yıkıntı enkazlarını kaldırmasını seyrederken ağladım. Sonra oturdum, çaresizliğime ağladım. Ağlamak biz Türklerin kaderi mi? dedim. Yine ağladım. Haberleri izlerken, bir meslektaşımın ölüsü haber konusu oldu. Bu sefer gözyaşıyla değil, sesim salonunda duyulacak şekilde – bağırarak – ağladım. Torunum müdahale etti. “Dede çocuklaşma” diye bağırdı. Sustum, ama İçin için ağladım.
Kenan Evren’in okulumuza gelişini anımsadım. Hiç kimse karşılamayınca – sesimin gür oluşu nedeniyle – bağıra bağıra heyecanlı konuşmamı hatırlayınca ağladım. Kenan Evren karşısında konuşurken mikrofonun elimde titrediğini hatırladım. Sonra “Trabzonlular mert insanlardır, seni sevdim hocam.” Deyince rahatladım. Bu anıları bir kez daha yaşadım. Yine ağladım.
Atatürk’ün Pazarık’a gelişini kutlama törenlerini hatırladım. O heyecanı bir kez daha yaşadığımı anımsadım. Yine ağladım. Sonra elektriksiz mikrofonsuz töreni – o gür sesimle – nasıl idare ettiğimi anımsadım. Valinin tören sonunda beni çağırarak kutlamasını tatlı bir anı olarak hatırladım. Yine ağladım.
Kısaca Kahramanmaraş deprem nedeniyle yıkıldı. Ama, benim Anılarım yeniden canlandı.
Allah bu millete İnşallah bir daha yüzyılın felaketini yaşatmaz.
Allah bu milleti basiretsiz yöneticilerden de korusun, diyor, saygılar sunuyorum.
