12 Eylül bir kum fırtınası gibi esti. Kırmadık dal koparmadık filiz bırakmadı. Özellikle yeni açan çiçekler boy hedefi gibiydi. Yenilik adına nerede bir filizlenme varsa hemen başına üşüşüyorlardı. Bunu da Atatürkçülük adına yapıyorlardı. Atatürkçülüğü ağızlarında sakız yapmışlardı. Sağcılar da, solcular da – habire – bu sakızı çiğniyorlardı. Bu fırtınadan benim payıma da epey düştü. Sen misin Türkiye’de senaryo yarışmasında birinci olan? Sen misin Hacettepe’ye 80 öğrenci gönderme başarısı gösteren? Sen misin Öğretmen Lisesi’ni çekip çeviren? Sen misin öğretmenler arasında en çok sevilen? Al sana bir Maraş sürgünü… Bu da yetmiyormuş gibi idari soruşturmayı adli soruşturmaya çevirme gayretleri…
Türkiye tezatlar ülkesidir derler. Öyle tezatlar var ki. Benim yazdığım “Dımıdan” senaryosu Türk televizyonunda oynuyor, ben suçlu olarak sürgüne gönderiliyorum. Öyle ki kendi öğrencilerime dahi bu rezilliği anlatmada zorluk çekiyorum. Neyse ki ekranda senarist Murat Cihan yazısı var.
Tezatlar rezilliği devam ediyor. Ben Türkiye’de kompozisyon dersinde kız çocuklarına Atatürk ilkelerini kumaş üstünde kanaviçe olarak işleme, pano hazırlamayı ev ödevi olarak veren ilk öğretmen olma şerefine nail olan öğretmen olarak anıldım. Bu şeref bana yeter. Sonunda bu şerefi de bana çok gördüler. Bunu da benden almak istediler.
Bunda başarılı olamadılar. Dedim ya. Tüm çiçekleri koparma adına yemin etmiş gibiydiler
Neyse ki Paris’te Hakimler vardı Victor Hugo’nun dediği gibi… Bana yeniden yaşama hırsı verdiler. Çiçek yetiştirmeye devam ettim.
Bugün binlerce çiçeğim var diye övünüyorum. Onlar benim güllerim, nergislerim, papatyalarım. Beni hayata bağlayan varlıklarım.
Sizler var olun emi…
