Gazete olarak zaman zaman kültürel etkinlikler düzenliyoruz. Bu etkinliklerden birini de 24 Mayıs 2023 günü “Bir Nefes Şiir-Bir Nefes Türkü” programı idi.
Beşikdüzü Halk Eğitimi Merkezi salonunda yaptığımız 13.kültürel programda bizi ve kültürü sevenler yalnız bırakmadılar. Solona gelerek bizlere destek veren daha doğrusu kültüre destek veren tüm katılımcılara teşekkür ediyorum.
Program için 260 civarında davetiye dağıttık. Başta Kaymakam, Belediye Başkanı, yardımcısı, Jandarma komutanı, emniyet müdürü, siyasi parti başkanları, daire amirleri, okul müdürleri, öğretmenler, esnaf arkadaşlar v.s. davet edildi. Salona gelip el sıkıştığımız ve videodan görebildiğim kadarıyla hepsi 51 kişi. 209 kişinin aynı gün ve aynı saatte işi çıkmış.
Salon hemen hemen doluydu ancak, çağırdıklarım değil, çağırmadıklarım salonu doldurdu. Gelenler komşularıyla, arkadaşlarıyla gelmişler. Biraz da öğrenci gelmiş, salon o şekilde doldu.
Evet, işi çıkanlar var. Bu sayı 50 kişiyi geçmez. Diğerlerinin katılmaması kültüre verdikleri değeri gösterir. Dışarıdan ilçemize gelenler de buradakilere ayak uyduruyorlar. Adam programa gelemiyor, telefon açıp ta şu nedenden dolayı katılamayacağım deme zahmetinde dahi bulunmuyor. Salon 20 dakika onları bekliyor.
İsim vermek istemiyorum, “kim bunlar”ın cevabını listeden bulabilirsiniz. Bugüne kadar yaptığım programlarda ilkkez böyle bir şey yaşadım. Ne Tonya’da, ne Vakfıkebir’de, ne de Beşikdüzü’nde böyle bir durum yaşamadım. Bu ilk oldu. Görünen o ki, hiçbir şeyde Beşikdüzü biraraya gelemiyor. Bunu dün adliyenin gidişinde bugün Trabzon’daki Beşikdüzü Meslek Yüksekokulu’nun mezuniyet töreninde bir kez daha gördük. Okul Müdürü enaz 500 kişi beklerden gelen 50 kişi civarında.
Mezuniyet töreni için görevlendirilen araca Beşikdüzü’nde 3 kişi bindik. İkisi gazeteci. Bu kez de aracın şoförü 3 kişiyle gidemem yazıktır, kusura bakmayın diyerek geri döndü. Hangi dala tutsak elimizde kalıyor. Beşikdüzü bu hale geldi. Eğer 1980’li yıllarda böyle olsaydık, yüz yıl geçse ilçe olamazdık.
Şimdi programıma gelmeyenlerden on gündür mazeret üstüne mazeret dinliyorum. Bazıları ise hiç oralı bile değil. Mazeret belirtenlerin yüzde seksenine inanmadığımı da belirtmek isterim.
Davet listesini sizlerle paylaşmak istedim. Listede kimleri çağırdım, kimler geldi. Kimlere ulaşamadım hepsi belli. Gelenleri yuvarlak içerisine aldım. Artı olanlar çağrılıp ta gelmeyenler. Eksi olanlar ise ulaşamadıklarım. Siz değerlendirin. Her etkinlikte durum benimkinden farklı değil. Bunu da belirtmek isterim.
Ben 39 yıllık gazetecilik hayatımda davet edilip te gidemediğim haber sayısı 20’yi geçmez. İşim olsa dahi ya işimi haberden önceye ya da haberden sonraya alarak habere gitmişimdir. Bir şekilde o habere zamanımı ayarladım. İnsan kendini sorumlu hissetti mi gidiliyor.
Adama bir hafta önceden davetiye veriyorum, neymiş işi çıkmış. Kimisi gelmeye çalışacağım. Baştan pazarlık yapıyor. Gelmeye çalışacağım diyenlerin sayısı ellinin üzerinde. Bir tanesi dahi gelmedi. Müslüman davete icabet etmek zorundadır, hayati bir durum söz konusu değilse ya da mecburi bir mazeret söz konusu değilse!..
Şiir yarışması düzenlersin, 6 liseden 3 öğrenci katılır. Hesabını soran yok. Davet edersin davete icabet eden yok. Spor kulüpleri batağa düşer, sahip çıkan yok. Devlet büyükleri gelir, basına bilgi veren yok. Nedir bu Beşikdüzü’nün hali? Beşikdüzü’nün tahsili yükseldikçe kültür seviyesi düşüyor. Değerlerimizi kaybetmeye başladık. Bu işin sonu hiç iyi görünmüyor.
Biz herşeye rağmen on kişi de gelse zaman zaman bu tür faaliyetlerimizi yapmaya çalışacağız. Düzenleyen değil gelmeyen şapkasını önüne koysun düşünsün. Ben neden orada yokum diye!..
