Gün doğmada şehre, gece bekçileri, çöpçüler nöbeti artık teslim eder. İmam efendi kapısını örter, hanesine çekilir, camiden çıkan cemaat evinin yolunu tutmaya başlar.
Sokaklarda, izbe çıkmazlarda bir sen kaldın, bir de ben şimdi.
Açsın biliyorum. Sebeb- i halin söyler; çatlamış dudakların, gözlerin, titrek ellerin… Günlerdir kaç kapı önünde merhamet dilendiğini, bitap düştüğünü, kendinden geçtiğini…
Bugün senin hikayeni anlatacağım, haberin olsun. Duysunlar, Sel süprüntüleriyle sahilin, çakıl taşlarının, kayalıkların üzerinde şu mart sabahı, bir sonbahar hüznü ile yan yana nasıl gezdiğini. Düzgün adımlardan, sağlam cümlelerden ayrı düştüğünü, kaldırmak isteyenlerin buyurgan tavırlarında kolunun kanadının kırıldığını, “gel” denilirken dahi müebbet sürgünlere salındığını…
Ne vakit kopardın insanlar ile arandaki o sağlam köprüyü. Önyargılarla mı üzerine giydirdiler; yanlızlığı, boşluğu, hiçliği? Her çırpınışta, her kıyamda bulamadın mı tutunacak, bükülmüş boynuna, kirli saçlarına dokunacak bir el?… Ya da tekrar ve tekrar yere kapaklandın mı?
Açsın biliyorum. Yeter! deme vaktidir, biten geceye, yarım heceye, eksik cümleye. Farkımız yok, değil miyiz ki, herbirimiz tek tek, ayrı ayrı birer serhoş?…
…
Demli çay, sade kahve… Perdeler açılır, ışıkla dolar evler… Ziller çalar, öğrenciler dersine başlar. Bir bebek kundağında döner, uyanır, ağlar. Tatlı bi koşuşturma, biberonda taze mama… İki yudum alır, yutkunur, durur. Dudağının kenarına küçücük bir gülücük yerleşir. Pamuk elleri ile tutar onu, yüreğine saklar.
Bak, gün doğuyor gördün mü?
Açsın biliyorum, bir kase sıcak çorba, bir temiz gömlek yeter yeni bir başlangıca. Gir koluma kalk gidelim o doğduğun topraklara; taze bahara, emeklemelere, düşe düşe ayakta durmalara, umarsız mesut koşmalara… Haydi!
